Zwierzyna

Jeleń szlachetny – (cervus elaphus) przedstawiciel zwierzyny grubej, to zwierzę potocznie nazywane szlachetnym ze względu na proporcjonalność swojego ciała i dumną postawę. W Polsce występują dwa rodzaje jelenia europejskiego: karpacki i zachodni. Każdy nieco różni się budową ciała i żyje w innych warunkach naturalnych. Pod względem masy i wymiarów, jeleń jest zwierzęciem znacznie zróżnicowanym. Ma na to wpływ zarówno wiek jak i płeć. Długie badyle zakończone racicami podtrzymują szyję, na której rośnie grzywa (im dłuższa, tym starszy jeleń). Jelenie charakteryzują się krótkim kwiatem i jaśniejszym zadem, przez co stają się słabiej widoczne zimą na tle śniegu. Ubarwienie zmienia się zależnie od pory roku. Latem suknia jelenia jest utrzymana w odcieniach rdzawo czerwonawych. Futro zmienia barwę na ciemniejszą od września do października, a włosie staje się grubsze. Jeleń jest obdarowany bardzo dobrym wzrokiem i słuchem, przez co jest zwierzęciem płochliwym, a polowanie na niego należy do jednych z najbardziej emocjonujących. Wielkość poroża jelenia, nazywane wieńcem zależy od wieku zwierzęcia. Zrzucanie następuje zwykle na początku roku. Nowy wieniec budowany jest w przeciągu 120 dni i zyskuje bardzo różnorodne kształty koron. Poroże jeleni jest bardzo cenione w świecie myśliwych.

 

Sarna – (capreolus capreolus) to jedno z najliczniej występujących zwierząt żyjących na terenie Polski. Zwierzyna zaliczana do płowych, cieszy się również statusem najmniejszego zwierzęcia w tej kategorii o wadze dochodzącej tylko do 25 kilogramów. Liczne występowanie na terytorium Polski, szczególnie na obszarze zachodnich województw, jest spowodowane sprzyjającymi warunkami naturalnymi i odpowiednim klimatem. Cechą charakterystyczną jest nie tylko zaliczenie saren do najmniejszych przedstawicieli zwierzyny płowej w Polsce, ale także niezwykle proporcjonalna budowa ciała, trójkątna głowa, chuda szyja i charakterystyczne cewki, które swoją smukłością dały źródło bardzo wielu powiedzeniom dotyczącym ładnych nóg i zgrabnego stylu poruszania się. Ogony sarny i kozła, nazwane kwiatem i kwiatkiem, są bardzo krótkie. Masa przedstawicieli płci męskiej zazwyczaj nie przekracza 25 kilogramów. Jeszcze mniejszą wagą charakteryzują się samice. Jeśli chodzi o futro, to charakteryzuje się ono rudym kolorem w lecie, a ciemnieje w okresie jesienno-zimowym. Młode sarny, czyli koźlęta, dodatkowo posiadają charakterystyczną czarną sierść obok nozdrzy, co ułatwia ich rozpoznanie.

Poroże zrzucane co roku jest charakterystyczne dla kozłów. Parostki tak jak u innych zwierząt podlegają ocenie i jest możliwe odebranie medalu za ich znalezienie. U małego koźlaka już w 5 miesiącu pojawiają się guziki, których pozbywa się na początku roku. Po zrzuceniu parostków, aby odróżnić płeć, najlepiej jest zwracać uwagę na fartuszek i szerokość talerza, który u kozłów jest węższy.

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden bardzo ważny element, jakim jest doskonały słuch i węch saren. Potrafią one nie tylko usłyszeć z daleka kroki człowieka, ale także wyczuć go już z odległości 400 metrów. Sarny są bardzo płochliwe, doskonale radzą sobie z omijaniem ruchomych przedmiotów. Na najmniejszy niepokojący ruch przeważnie reagują gwałtowną ucieczką.

 

Dzik – (sus scrofa) ma tułów krępy, z boków ścieśniony, szczególnie u samców, o silnie rozwiniętej części przedniej. Głowa (łeb) jest duża i wydłużona, osadzona na krótkiej, grubej i muskularnej szyi. Oczy są stosunkowo małe, brunatne. Uszy (słuchy), wysoko osadzone i stojące maja kształt szerokiego trójkąta o zaokrąglonym wierzchołku. Część twarzowa głowy dzika jest silnie wydłużona, zakończona ryjem (gwizdem). Na jego końcu znajduje się rozszerzona, okrągła, nago i bardzo silnie unerwiona tarcza ryjowa (tabakiera). Nogi (biegi) są średniej długości i bardzo silne. Palce środkowe, III i IV, zakończone są mocnymi racicami. Stosunkowo niskie umiejscowienie niewielkich palców bocznych – II i V (szpil) powoduje, iż w czasie stępania i one odciskają się w podłożu. Ogon jest dość długi, zwisając sięga do stawu skokowego. Zakończony jest kitą dłuższych włosów, tzn. chwostem, bardziej wyraźnym u dorosłych samców (odyńców) niż u samic (loch). Okrywa włosowa (suknia) dzika składa się z twardych, ale elastycznych włosów okrywowych, zwanych szczeciną, oraz z gęstego podszycia włosów wełnistych. Zimą suknia jest ciemna i kudłata. Latem dzik okryty jest krótką szczeciną, stopniowo wyrastającą i gęstniejącą. Warchlaki (dziki w 1 roku życia) do wieku 4-5 miesięcy mają suknią pasiastą. Na rdzawobrunatnym tle, wzdłuż grzbietu i boków ciała, przebiegają wyraźne żółtawo-płowe pasy. Suknia zimowa warchlaków jest ciemna, lecz z wyraźnym odcieniem rdzawym.